منیره غلامی توکلی- امروز سالروز تصویب قانون کشف حجاب رضاخانی است. اگر حجاب را زبان مشترک فرهنگی زنان مسلمان بدانیم در واقع 83 سال پیش، طبل بدآهنگ مبارزه جهانی با این زبان مشترک که زائیده عفت و حیای زن مسلمان محسوب می شود به صدا در آمده است. پُر واضح است که دشمنان با فهمی درست از این قدرت نرم زن مسلمان به صورت علنی و غیرعلنی با برنامه ریزی دقیق در جبهه جنگ فرهنگی، همچنان با تمام قوا به کارشکنی و مبارزه علیه عفاف وحجاب زنان جوامع اسلامی ادامه می دهند.
اگر، اواخر دوران قاجاریه و دوران پهلوی را روزهای نکبت برای حجاب بدانیم، متوجه خواهیم شد که زن مسلمان ایرانی در شرایط سختی که برایش فراهم کرده بودند، چگونه از حجاب خود صیانت کرد و عفتمدارانه زیست. در دوره اول پهلوی شاهد سخت ترین و قلدرمآبانه ترین اقدامات قهری حکومت برای مبارزه با حجاب بودیم که بخش قابل توجهی از جامعه را تحت تأثیر خود قرار داد اما در همین شرایط بودند زنان بسیاری که با تحصن عزتمند در خانه های خود به دور از نکبت بی حجابی در مسیر زندگی عفتمدارانه حرکت کردند.
مسئله حجاب برای جامعه ایرانی که سابقه زندگی عفتمدارانه زنان آن به پیش از ورود اسلام می رسد تا قبل از آغاز مبارزات مردمی علیه رژیم پهلوی، بُعدی مذهبی–سنتی داشت اما زمانی رویکرد آن به سمت سیاست کشیده شد که به عنوان نماد اعتراض مردمی علیه رژیم پهلوی مورد استفاده قرار گرفت.
این نماد زمانی تمام و کمال عینیت یافت که بعضی گروه‌های چپ و گروه‌های اسلام‌گرا در ماه‌های منتهی به انقلاب، حجاب را به عنوان نمادی اعتراضی در راهپمیایی‌ها و تظاهرات علیه رژیم پهلوی به ‌کار گرفتند و آن را به ابزاری برای مبارزه بدل کردند. به طوری که می توان گفت رمز پیروزی ملت ایران در مقابل رژیم پهلوی،سرخی خون برگرفته از فرهنگ عاشورایی و سیاهی چادری برگرفته از فرهنگ فاطمی بود.
یک ماهی بعد از پیروزی انقلاب اسلامیی یعنی، 16 اسفند1357 امام خمینی(ره) طی سخنانی موضع خودشان را درخصوص نحوه حضور اجتماعی زنان از منظر پوشش در جامعه بیان کردند و فرمودند:« زنان اسلامی باید با حجاب اسلامی بیرون بیایند. نه اینکه خودشان را بزک کنند. زن‌ها هنوز در ادارات با وضع پیشین کار می‌کنند. زن‌ها باید وضع خودشان را عوض کنند … زن‌ها می‌توانند در کارهای اجتماعی شرکت کنند ولی با حجاب اسلامی»
سال 1362 "حجاب" به عنوان یک قانون به تصویب رسید و 48 سال بعد از قانون کشف حجاب؛ چادر، مقنعه و روسری .. بار دیگر به مدارس، دانشگاه ها و مراکز دولتی .. بازگشت و تا پایان جنگ تحمیلی اگرچه شاهد برخی از هنجارشکنی ها در غالب بدحجابی بودیم اما جو انقلابی و مذهبی کشور هم چنین جنگ و دفاع مقدّس، فرصت بسط بی حجابی را به مخالفان حجاب نداد و بی حجابی چندان محل مناقشات اجتماعی و فرهنگی قرار نگرفت.
در واقع پس از پیروزی انقلاب اسلامی تا آغاز به کار دولت اصلاحات اکثریت به دنبال سروسامان بخشیدن به زیرساخت های سیاسی و اقتصادی دولت شده و از فرهنگ و مسائل فرهنگی غفلت کردند و این غفلت در دوران سازندگی دوچندان شد به طوری که می توان گفت: در تند شدن شیب بدحجابی دولت های سازندگی و اصلاحات بیشترین نقش را ایفا کردند.
بعد از جنگ تحمیلی، گفتمان« تهاجم فرهنگی» به عنوان گفتمانی غالب در حوزه های فرهنگ و دین و اندیشه وارد بدنه جامعه شد. این تهاجم بعدها به "ناتوی فرهنگی" و بعدتر" جنگ فرهنگی یا جنگ نرم " تغییر نام و رویکرد داد. در دولت سازندگی، سیاست های فرهنگی ـ اجتماعی جامعه، مسیر دیگری را پیمود و دولت های غربی از ابتدای دهه هفتاد با برنامه ریزی دقیق و پیچیده برای تهاجم فرهنگی در ایران، زمینه بدحجابی در بستر جامعه را فراهم کردند. هرچه به سال های پایانی دولت سازندگی نزدیک تر شدیم، شیب بدحجابی در جامعه تندتر شد و دختران بیش تر به سمت مدگرایی حرکت کردند.این امر با روی کار آمدن دولت اصلاحات و طرح شعار آزادی و تفاسیر سکولاراز آن با توسعه بدحجابی ادامه پیدا کرد.
درهمین برهه شبکه های ماهواره ای با تلاش هر چه بیشتر دست به تبلیغ و ترویج فرهنگ بی بندوباری زدند و در کنار آنها دولت های غربی برای نابودی کامل عفاف و حجاب زنان مسلمان، مخصوصا زنان ایرانی، بودجه های هنگفتی را خرج کردند تا با گستره جدیدی از بی مبالاتی نسبت به رعایت حجاب بتوانند مخالفت مدنی و سیاسی را نسبت به این مقوله به عنوان مسئله ای مهم فرا روی نظام جمهوری اسلامی قرار دهند.
از دهه 80 تا کنون با ورود فضای مجازی در جامعه مبارزه با عفاف و حجاب ابعاد گسترده تری پیدا کرد، روزانه هزاران محتوای تصویری، صوتی و نوشتاری در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود که هدف اصلی آن، کمرنگ‌ کردن ارزش‌های اسلامی و رفتارهای سنتی و ریشه‌دار مسلمانان در موضوع حجاب و عفاف است.
نکته قابل تأمل درجنگ نرم که خط مقدم آن در حوزه زنان و خانواده می باشد این است که در حقیقت نبرد اصلی دشمنان با نظام جمهوری اسلام بر سر حجاب نیست، بلکه حجاب درگاهی است برای فتح تمام ارزش‌های اسلامی و از میان برداشتن تمامی معانی و مفاهیم عمیق اسلام که بر سر راه استعمار و استکبار قرار گرفته است. از این رو بیشترین و بی شرم ترین دشمنی ها با این مقوله فرهنگی صورت می گیرد چرا که حجاب یکی از بارزترین و قوی ترین نمادهای اسلام در یک جامعه اسلامی است که به عنوان قدرت نرم؛ عفت، عزت، اقتدار، صلابت و غیرت را به جامعه تزریق می کند و گلوگاه ورود دشمن را در تمامی عرصه های فرهنگی، سیاسی و اقتصادی به سختی می فشارد.
از این رو در سال های اخیر مقوله حجاب بار دیگر به عنوان یک نماد سیاسی برای نشان دادن مخالفت با جمهوری اسلامی ایران و آغازی برای براندازی نظام مورد استفاده دشمنان خارجی و منافقین داخلی قرار گرفته است و ما شاهد کمپین ها، سخنرانی ها، حرکت هایی مانند آزادی های یواشکی، چهارشنبه سفید، دختران انقلاب و ... با رویکرد مخالفت با قانون حجاب و ترویج بی حجابی هستیم.
اینکه لیدرهای این دست از اعتراضات اندک زمانی بعد از ظهورشان به دامان پدرخوانده های غربی خود پناه می برند، نشان دهنده شکست چندین باره توطئه فرهنگی دشمنان با علم کردن بی حجابی برای سرنگونی نظام مقدس جمهوری اسلامی است. آنها از این نکته غافلند؛ اگر در جریان نهضت انقلابی مردم علیه رژیم طاغوت، چادر به عنوان یک نماد مبارزاتی و مخالفت علیه رژیم پهلوی مورد استفاده قرار گرفت و نتیجه پیروزی بخشی به همراه داشت، این پیروزی ریشه های عمیق فرهنگی، مذهبی و سنتی در ذات مردم ایران داشت در حالیکه بی بندوباری و ولنگاری فرهنگی اصالت و ریشه ای در تمدن ده هزارساله ایران ندارد و هر گونه سرمایه گذاری روی این مقوله با شکست مفتضحانه ای رو به روست.
انتهای پیام/*