40 کیلومتری شمال غربی نطنز، یکی از قدیمی ترین روستاهای ایران که به نوعی از بلندترین نقاط مسکونی ایران نیز به شمار می رود. این روستا به خاطر داشتن معماری بومی - سنتی و بناهای تاریخی در زمره قدیمی ترین روستاهای ایران قرار دارد. دارای هوایی معتدل است به طوری که در اواخر پاییز وقتی در کوچه باغ ها و محلات آن قدم میزدیم نیاز چندانی به بالاپوش و لباس های گرم نبود.
این روستا به خاطر کوهستانی بودن و دور بودن از مرکز و نقاط پرجمعیت هنوز مردمانی دارد که سنت ها و زبان و گویش قدیمی خود را فراموش نکرده اند و هر از گاهی کهنسالانی را می بینی که با واژگان پهلوی در این روستا صحبت می کنند.
اگر چه بیش از این ها هم می توان در مورد ابیانه و مردمان و زنان سخت کوشش نوشت اما در این فرصت ، قصد دارم تعدادی از عکس هایی را که هفته گذشته انداخته ام به عنوان یادگاری ثبت کنم.
ابیانه و معماری شکوهمند آن می تواند یکی از نقاط بسیار جذاب برای گردشگران داخلی و خارجی باشد.
