غم سنگین تر می شود وقتی به یاد می آوری که این مردان نه در جنگ، نه در نزاع، نه بر اثر عوارض بیماری و نه در حادثه ای طبیعی بلکه از روی سهل انگاری دیگر در میان مان نیستند و جای خالی دستان گرم و نگاه مهربان شان در خانه فقط با یک قاب عکس پر شده است! خوب که نگاه کنی چشمانِ تصویر در قاب عکس هنوز هم نگران است! نگران از معیشت زن و فرزند، نگران از نبودن همان قرص نانی که به سختی به دست می آمد! نگران از بی توجهی مسئولینی که می داند تا زنده بود و سایه اش بر سر خانواده، کسی دلی به حالشان نسوزاند حال که دیگر .. واصیبتا!

غم از دست دادن هموطن زمانی سخت تر می شود که در چند هفته پیش در لحظه سال تحویل؛ از خدا خواستیم که چنان حال مان را "احسن الحال" کند که دیگر غم های از جنس فقدان بزرگان سینما، اهالی هنر و موسیقی، مردان آب و آتش، ملوان ها و آتشنشان ها و جوانانی مخلص از شهدای حرم و ... را نبینیم اما چه زود باز هم سیاه پوش مردانی شدیم که با رفتنشان روی بی تدبیری را سیاه کردند.

سخت است که در روزهای تجلیل و تقدیر از جامعه کارگری،  تماشاگر تدفین آنها در صدها متر زیر زمین باشی و نتوانی – شما بخوانید نخواهند- حتی پیکر خسته شان را آن طور که باید و شاید  تشییع کنی و اگر فرسنگ ها آنطرف تر به یاد مظلومیت شان اشک می ریزی، تب دل داغدارت را کسی تسلا نباشد و آن وقت چگونه می توانی به قدر یک هموطن تسلای غم بازماندگان شان باشی.

چه می کِشد همسری که فرزندانش چند شب است که می گویند: « دیگر لباس نو نمی خواهیم، دیگر مریض نمی شویم، دیگر اسمی از پول توجیبی نمی آوریم .. فقط بگو بابایمان برگردد!»

چه می کشد، آن مادری که به یاد دارد برای به دنیا آورد فرزند چه زجری کشید و چه نگران بود تا اولین هوا را وارد ریه ها کرده  و گریه سرداد! اما اینکه فرزندش بدون اکسیژن چگونه لحظات را به آخر رسانیده است! مادر اینک در بین گریه هایش نفس کم می آورد!

و کودکی خردسال که آنطرف تر در آغوش عمو روضه بابایم کجاست سر داده و در خانه ای که حال بر اثر اصابت این داغ حال و هوای ویرانه شام را به خود گرفته، جز آغوش گرم  پدر چیزی نمی خواهد! 

اطراف معدن "ذغال سنگ یورت آزادشهر" می دانم چه خبر است، خاطرات ساختمان پلاسکوی تهران را هنوز فراموش نکرده ایم، آشوبی در قلب و دل همکاران به پاست؛ چه کسی می داند شاید یکی از این محبوس شدگان به قصد کمک به همکاران وارد معدن شده است و آن یکی شیفت اضافه برداشته که بتواند خرجش را به دخلش نزدیک تر کند.. همکاران به حال هم واقفند و از این رو بیشتر می سوزند و فریاد ها را بر سر چه کسی باید خالی کرد! سکان دار بی تدبیری و ناامیدی.. حرف های نگفته مردانه آن هم از جنس ظلم روا داشته شده به کارگر، جگر می سوزاند، رهبر داغدار می کند و رئیس جمهوری را بی پاسخ در برابر هزاران سؤال قرار می دهد!

اینجا همه چیز سیاه است. سیاهِ سیاه؛ از رنگ دست و صورت کارگران تا دل داغدار مادران و همسران و فرزندان تا قلب سیاه کارفرما و کارنامه سیاه تر دولتمردان..

این ها که نوشتم غصه نیست، این ها عین واقعیت است! حال و هوای خانواده ها و همکاران کارگران "معدن یورت آزادشهر"  است.  این را نوشتم که به کارگر عزیز که گفت: مگر ما چه فرقی با آتشنشانان پلاسکو داریم؟! بگویم: « هیچ مگر  آنکه شما عزیزتر هستید، رفتن همکارانتان مظلومانه تر بود»، جگرمان سوخت وقتی چهره های خسته و داغدار شما را دیدیم، با رهبرمان داغدار شدیم وقتی غم نشسته بر دل تان را دیدیم و شنیدیم، آتش پنهان شده در دلمان دوباره زبانه کشید وقتی آوار را نه در چهار طبقه بلکه در چند صد متر بر روی پیکر همکاران شما دیدیم! همه ایران سرای من است، آزادشهر و تهران ندارد، معدن و پلاسکو ندارد،  مردان معدنچیان هم برادران مَنند. 

چه سخت است که گلستان مملکتمان، غمکده شود، چه سخت است که خانه های گلستان مان ویرانه شود، چه سخت است دستان قوی معدنکارمان در هوا خالی بودن جیبش را نشان دهد و چشمان بهاری اش فرسنگ ها پایین تر از آنچیزی که موجودی زنده بتواند زندگی کند زیر آورها به دنبال دوست و همکارش بگردد!

بانوی خانه بیش از 40 معدنچی بیوه شد و 170 بچه یتیم شدند و صدا و سیما اگر به تصویر بکشد نه امنیت ملی نه روحیه مخاطب خراب می شود بلکه بودجه دولتی کم می آورد که نزدیک انتخابات است! این را می دانستی؟ فرق بین پلاسکو و معدن آزادشهر در مکان و شرافت انسانی نیست در زمان است و معرفی مقصر.. چرا که در نزدیک انتخابات اتفاق افتاد رفتن تان، چرا که انگشت اتهام نه به سوی شهرداری که به سوی دولت کشیده شده است! چرا که وقتی رئیس جمهور به دیدار شما آمد خبرنگاری همراهش نبود! چرا که فرماندار صدای اعتراض تان را نشنید و استاندار به فریادتان نرسید! چرا که حواس مان را به شعارهای انتخاباتی گرم کرده اند و ....

از رئیس جمهوری پرسیدی که می دانی معدنچی یعنی چی؟ نه نمی داند! من هم نمی دانستم اما رئیس جمهور نبودم و وعده انتخاباتی نداده بودم و دولتمردانم شب واریز یارانه قشر آسیب پذیر را شب "مصیبت عظمای دولت"، "عذاب الیم" و "عذاب آور" نمی نامید! 

جز معدنچی ها کسی نمی دانست، معدنچی یعنی چه؟ جز ماهی افتاده بیرون از رودخانه نمی داند بی هوا ماندن یعنی چه؟ جز غواصان شهید دسته بسته کسی نمی داند در عمق آب زنده دفن شدن یعنی چه! جز معدنچیان محبوس شده در 1700  متر زیرزمین کسی نمی داند، زنده دفن شدن در زیرخاک یعنی چه! جز آتشنشان کسی نمی داند به دل آتش زدن یعنی چه؟

  اما می دانیم که ماهی یک میلیون تومان در این وضعیت اقتصادی یعنی چه! می دانیم گذران زندگی سخت یعنی چه! می دانیم 20 میلیون طلب داشته باشی و فرزندت بیمار باشد و 10 هزار تومان در خانه نداشته باشی که معالجه اش کنی یعنی چه، این که بگویی بارها گفتی و کسی نشنید که فضای کارت ایمن نیست و کی نشنود یعنی چه... 

 اینها یعنی یک مستند، یک مستند از عملکرد چندین دولت که اوجش بی تدبیری اش را دولت تدبیر و امید رقم زد!

هیچ می دانی! رفقایت با رفتنشان ذخیره نظام شدند نه از آن ذخیره هایی که حقوق نجومی دریافت می کنند، از آنهایی که شهیدگونه طومار بی عدالتی و شعارزدگی را در هم پیچیدند..

 راستی جناب رئیس جمهور مستند ساختنت دیگر چه بود؟ منتقدان را به باد توهین گرفتن و به طرفداران یک کاندیدای دیگر محکوم کردنت دیگر چه بود، وقتی در قبال کارگران چه کارگران تهرانی و چه معدنچیان آزادشهری، جوابی برای گفتن نداشتی...

دلم داغ دار است، دلت داغدار است، دلش داغدار است، دلمان داغدار، دلتان داغدار است آیا دلشان داغدار است، آن کسانی که داغدار بودن را برای مان صرف می کنند!    

انتهای پیام/ ت

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس، استفاده تبلیغاتی از حوزه زنان و دادن وعده های عملی نشده توسط دولت ها یکی از دغدغه های دلسوزان حوزه زنان و خانواده است. با توجه به اینکه در سال های اخیر جامعه زنان با مشکلات، آسیب ها و پدیده های جدیدی رو به رو است این سؤال پیش می آید که آیا به راستی تا کنون برای حل و رفع این مشکلات اقدامی اساسی از سوی دولت ها صورت گرفته است یا نه ؟ معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری تا به امروز توانسته است به عنوان یک عامل اجرایی کاری برای مخاطبین خود انجام دهد یا نه ؟ و در نهایت اگر پاسخ به این سؤالات منفی است مشکل از کجاست از فردی که در این سمت مشغول به کار است یا از قوانین موجود...

فرشته روح افزا قائم مقام شورای فرهنگی اجتماعی زنان در نشست « بررسی وضعیت زن و خانواده در دولت های پیشین، دولت یازدهم و چشم انداز آینده» با تأکید بر اینکه تا کنون ما نه تنها در حوزه زنان برای حقوق آنها قدم از قدمی برنداشته ایم بلکه کسانی که داعیه حقوق زنان دارند در تمام جناح ها دربازی های سیاسی حقی را هم از اینان ضایع کرده اند.

می توانیم با ارزش های و آموزه های دینی خودمان برای غربی های نسخه برتر را بپیچیم

وی با خرده گیری از تلاش برای " برابری جنسیتی" گفت استفاده تبلیغی و ابزاری از حوزه زنان به شدت صورت می گیرد، یک خانمی راننده کامیون یا اتوبوس شده است، آیا این هنر است؟ چرا زنان دانشمندان ما که مقالات علمی می نویسند مطرح نمی شوند! یا وقتی یک هنرپیشه که فیلمِ بسیار غیرضروری را بازی کرده و نماد همجنسی گرایان فمینیست را روی دستش خالکوبی کرده و نشان هم می دهد؛ توسط معاون زنان و خانواده ریاست جمهوری ما حمایت می شود! اما از دانشمندان زن، هیچ خبری نیست! چرا انوشه انصاری که فقط مسافر فضا بوده، نماینده ایران می شود که جایزه آن فیلم زننده که مایه زجر برای زنان ما است را بگیرد اما از زنان افتخار آفرین خبری نیست! من سؤال می کنم : چند زن در کشور ما مشکلات آن زن در آن فیلم را دارند؟ آیا به راستی مشکلات حوزه زنان ما این است!؟ چرا مشکلات حوزه زنان را نمی گوییم؟

این فعال و کارشناس مسائل زنان با بیان اینکه مرخصی زایمان باید افزایش پیدا کند، خاطرنشان کرد: این نظام برده داری است که مادر فرزندش را شش ماه بعد از زایمان رها کند در حالی که برخی از کشورهای اروپایی سه سال به مادر مرخصی زایمان می دهند و تا سه فرزند متوالی این حق را برای او قائل هستند.  بیمه زنان خانه دار چه شد؟ چرا یک خانم خانه دار نباید در امنیت روانی بنشیند و بچه هایش را بزرگ کند؟  

وی با اشاره به برخی حمایت ها از مجلات زردی چون 20 ساله ها ، افزود: فرهنگ غلطی در حال رواج پیدا کردن است که می گوید: ازدواج نکیند! « من نمی گویم که تحصیل و اشتغال بد است بلکه معتقدم زمانی بد می شوند که می گوید: مادر نشو، ازدواج نکن»

قائم مقام شورای فرهنگی اجتماعی زنان با اشار "لایحه پیشنهادی منع خشونت خانگی علیه زنان" گفت: می دانید مفاد این لایحه چیست؟ و تحت عنوان حمایت از حقوق زنان، چقدر درگیری های خانواده ها را بالا برده و آمار طلاق را افزایش می دهد؟

روح افزا ادامه داد: متأسفانه مجلات زردی چون " 20 ساله ها" مورد حمایت معاون زنان و خانواده ریاست جمهوری بود که مدل خانواده "کوهویشن " را حمایت می کرد! یعنی  خانمی بدون عقد و بدون ازدواج رسمی و شرعی، با مردی همخانه شود!در ایران اسمش را می گذراند " ازدواج سفید" هیچ کجای دنیا به " کوهویشن"، ازدواج سفید نمی گویند.. ِآیا پیامدهای چنین زندگی هایی به نفع زن است یا مرد؟ .

وی گفت: چنین اقداماتی را مَنیسم می دانم تا فمینیسم ! چرا که ما نه تنها نتوانستیم کار ازدواج جوانان را درست کنیم بکله این طرح های غلط و دروغ های بزرگ را گفته ایم که  اگر دولت هایی در رأس کار آمده اند که توانمند نیستند برای تو مسکن و شغل ایجاد کنند و اگر تو نمی توانی ازدواج کنی؛ به تن فروشی درون خانه تن بده؛ حال سؤال اینجاست که آیا شرع مقدس اسلام و خانواده های ما به این موضوع تن می دهند؟

روی دادن این دست مسائل به این خاطر است که کارهای کارشناسی شده انجام نمی دهند و مغلوب غرب هستند در حالیکه می توانیم با ارزش های و آموزه های دینی خودمان برای غربی های نسخه برتر را بپیچیم .

این فعال حوزه زنان و خانواده با بیان اینکه پرورسه ای که در حوزه زنان وجود دارد، پروسه ای غلط و غیرکارشناسی است، ابزاز امیدواری کرد هر دولتی که روی کار می آید این دغدغه را داشته باشد تا به کار کارشناسی در حوزه زنان وقعی بنهد و مصوبات و لواحیاتش را به نفع خانواده طراحی کند.

مخالف نگاه یک طرفه به زنم!/ قرار نیست در خانواده جنگ به راه بیندازیم

 این کارشناس مسائل زنان و خانواده با اشاره به اینکه مخالف نگاه یکطرفه به منافع زن است، اظهارداشت: اگر فقط منافع زن را در نظر بگیریم، آن وقت منافع مرد و فرزند چه می شود؟ اگرچه در خانواده منافع زن بیشتر زیر سوال است اما قرار نیست در خانواده جنگ راه بیندازیم چرا که در این صورت مردان لطمه  خواهند خورد.

روح افزا با اشاره به حقوق هایی که دین اسلام برای زن درنظر گرفته است، تصریح کرد: ما در احکام زنان، در حقوق زنان در خانواده و اشتغال زنان؛  حقوق شان را ضایع کرده ایم و جالب این است که علم حقوق زنان را در دست داریم و می گوییم که حقوق تان دست ما است !.

قائم مقام شورای فرهنگی اجتماعی زنان در ادامه به این سؤال پاسخ داد که چرا معاونت های زنان و خانواده دولت ها،  نتوانستند کارنامه موفقی داشته باشند ؟ آیا مشکل از فردی است که به این مقام گذاشته شده یا مشکل از سازو کار اجرای است؟

سیاست گذاری در حوزه زنان و خانوده را نیازمند پشتوانه علمی و اتاق های اندیشه ورز و مسلط به قانون

روح افزا گفت: مشکل  از هر دو جاست! وقتی   ساز و کار اجرایی طوری است که معاون رئیس جمهوری موظف به گزارش دادن به شخصی جز خود رئیس جمهوری نیست در حالی که وزرا توسط مجلس استیضاح یا سوآل و جواب می شوند، بر روی عملکرد آنها نظارت کامل و جامعی نمی توان داشت، یعنی در ساختار این بحث یک نقص بزرگ وجود دارد آن هم اینکه « ..زنان و خانواده ریاست جمهوری را به یک معاونت ارتقا دادند، دیگر نمی توانیم آنها را استیضاح کنیم حال وقتی کسی را به عنوان معاون انتخاب می کنیم که سلیقه ای دستش باز است و رئیس جمهوری به او امکانات می دهد تا کارش را بکند ... .»

وی در ادامه با بیان اینکه  کار نامه عمل معاونت  زنان و خانواده دولت یازدهم خالی دو مقوله سیاست گذاری و اجراست گفت: این معاونت فقط به خارج از کشور گزارش ارائه داده است نه اجرا و نه سیاست گذاری هر چند وظیفه معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری سیاست گذاری نیست.

این کارشناس و فعال حوزه زنان،  سیاست گذاری در حوزه زنان و خانوده را نیازمند پشتوانه علمی و اتاق های اندیشه ورز و مسلط به قانون دانست.

قائم مقام شورای فرهنگی اجتماعی زنان در بخشی از سخنانش با اشاره به اینکه نمایندگان مجلس شواری اسلامی یا اعضای شورای انقلاب فرهنگی دغدغه سوال از رئیس جمهور را ندارد؟!، خاطرنشان کرد: اگر بخواهیم جناحی به حوزه زنان نگاه کنیم ، ضربات کاری به این حوزه زده ایم.

عفاف و حجاب، نیازمند قدم های جدی و کارشناسانه کمیسیون فرهنگی مجلس

روح افرا در ادامه با بیان اینکه در مورد عفاف وحجاب، کمیسیون فرهنگی مجلس باید قدم های جدی و کارشناسی شده ای  بردارد، افزود: سال های سال است جلسات زیادی در وزارت کشور تشکیل می شود چه در دولت گذشته و چه این دولت، آنجا  افراد از همه دستگاه ها درد  و دل می کنند! اگر هم  کار کارشناسی ارائه می شود، متأسفانه دغدغه دریافت و اجرایی کردن آن کم هست.

وی تصریح کرد: در برنامه های عفاف و حجاب استدال های سطحی و بسنده کردن به تذکرات فردی فایده ای ندارد، آیا ما نمی توانیم کارهایی تأثیرگذار چون چاپ کتاب و بروشور و برای جامعه داشته باشیم؟ آیا ما نمی توانیم از پرونده های طلاق مستند بسیازیم یا و آخر بی جابی غربی ها را فیلم کنیم ؟   

این کارشناس مسائل زنان و خانواده با اشاره به اینکه موضوع عفاف و حجاب باید کارمنطقه ای بشود و پیچیدن یک نسخه برای همه فضاها کاری تأثیرگذار و درست نیست، گفت: مثلا مسئله عفاف و حجاب در شمال تهران با جنوب کشور یکی نیست، برنامه های عفاف و حجاب در یزد نمی تواند آن برنامه ای باشد که باید در نمک آبرود اجرا کرد.

وی در ادامه زنان را یک پای آسیب های اجتماعی دانست که دغداغه ی دغدغه مندان این حوزه است و گفت: در حوزه زنان و خانواده به کار کارشناسی نیاز داریم ، در این حوزه اندیش ورزان باید برنامه ریزی کنند تا از آسیب ها و پیامدهای آن کم شود.

قائم مقام شورای فرهنگی اجتماعی زنان در پایان با اشاره به افزایش برخی از آسیب های اجتماعی در حوزه زنان چون اعتیاد گفت: این هایی که می گوییم رو به افزایش است مایه ننگ محسوب می شود، یعنی می گوییم: من عرضه ندارم و نمی توانم کار کنیم، پس باید بروم کنار ... آمارها را با حساب و کتاب بیشتری ارائه بدهیم.  

گزارش و تنظیم از منیره غلامی توکلی

انتهای پیام/ ت