شنیده ایم که : حُـبّ ٌ الشَّـیءِ یُعـمـی و یُـصِـمّ [1] علاقه به چیزی، انسان را کور و کر میکند
[و قدرت درک واقعیت را از او میگیرد].
حضرت علی (ع) فرمایش جالبی را از حبّ ذات ]=خوددوستی[بیان می فرمایند. [2]
ببینید «حبّ ذات » تا کجا پیش می رود.
حضرت در پی جنازه ای می رفتند و شنیدند که مردی می خندد .
فرمودند : گویی مرگ بر غیر ما نوشته شده «کـأنّ المَـوتَ فیـها علـى غـَیـرِنا کُـتِـبَ»
و حق (اتفاقاتی که حتماً اتفاق خواهد افتاد) بر غیر ما واجب گردیده «و کـأنّ الـحَـقَّ فـیـها على غَـیـرِنـا وَجَـبَ»
و گویا این مردگان مسافرانی هستند که به زودی باز می گردند «و کـأنّ الّـذی نَـرى من الـأمـواتِ سَـفْرٌ عـمّـا قَلـیـلٍ إلَیـنا راجِـعـونَ»
گویا ما پس از مرگ آنان جاودانه ایم. «کـأنّـا مُـخـَلَّـدونَ بَـعـدَهُـم»
این دوستی افراطی است که باعث می شود انسان فکر کند همه اتفاقات ناگوار و تلخ برای دیگران است و حتی مرگ را هم برای دیگران می خواهد نه خود.
شاعر عرب اینگونه سروده است که:
بَـیْـنـَا یُـرى الإنسـانُ فـیهـا مُخبـِراً حـتـى یُرى خَـبَــراً مـن الـأخـبَارِ
در آن هنگام که انسان از مرگ کسی خبر می دهد، ناگهان مرگ خود او در صدر اخبار قرار می گیرد.
[1] . من لایحضره الفقیه، قم، جامعه مدرسین،چاپ دوم، ج 4، ص380، حدیث 5812.
[2] . نهج البلاغه، حکمت 122.
