آزموده را آزمودن خطاست
روش نادرست « سهمخواهی» زنان را به صندلی وزارت نزدیک نخواهد کرد!
مرداد سال 92 دولت یازدهم با حضور سه زن در کابینه کار خود را آغاز کرد کسب این سه جایگاه در کابینه توسط زنان قطعا با اهداف و دیدگاه های مطرح شده در زمان انتخابات و مطالبات جامعه زنان برای مشارکت هرچه بیشتر شان در سطوح بالای مدیریتی، سازگار نبود.
"معصومه ابتکار" سازمان حفاظت محیط زیست، "شهین دخت مولاوردی" معاونت امور زنان و خانواده،"الهام امین زاده" معاونت حقوقی رئیس جمهور کار خود را درحالی در دولت امید آغاز کردند که رئیس دولت یازدهم با یک حرکت نمایشی سمت‌هایی خارج از کابینه را از قبیل (سخنگوی وزارت امور خارجه، فرمانداری و شهرداری) که در دولت های قبلی کمتر به زنان سپرده می شد به آنها سپرد تا با این حرکت مُسکنی هر چند ضعیف در برابر فشارهای موجود برای کسب کرسی در دولت یازدهم به جامعه زنان تزریق کند .
اما عملکرد ضعیف این سه زن در کابینه مخصوصا در "سازمان حفاظت محیط زیست"، بی توجهی به قشر هدف و شناخت درست از نیازهای بانوان در "معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری" نشان داد که روحانی در بی میلی برای انتخاب زنان در کابینه می تواند دلایلی متقن و محکم داشته باشد تا جایی که در دولت دوازهم که به زودی شاهد تنفیذ آن برای بار دوم به رئیس جمهوری فعلی هستیم، خبری از حضور زنان نیست! اگر چه فشارهایی از جانب زنان اصلاح طلب و اعتدالگرا در قالب گمانه زنی ها و نشست هایی با موضوع "سهم زنان در هیأت وزیران" بر حسن روحانی وارد می شود.
سهم خواهی زنان از رئیس جمهور چنان عمومیتی یافته است که علاوه بر زنان سیاسی و نمایندگان زن مجلس به حوزه سینما و بازیگران نیز کشیده شده است! "ترانه علیدوستی" در یکی از توئیت های خود که به تازگی آن را منتشر کرده است درباره انتخاب وزیر زن در کابینه دوازدهم نوشت: «آقای روحانی شما به ما قول دادید، زنان نیمی از جمعیت کشور هستند.»
وقتی منصفانه به این توئیت " ترانه علیدوستی" نگاه کنیم در می یابیم که "حسن روحانی" با شجاعتی مثال زدنی در جریان رقابت های انتخاباتی و تبلیغات استانی و رسانه ای از زنان بسیار مایه گذاشت و به آنها وعده هایی داد که با حال و هوا و اخبار واصله امروز انتخابات اعضای کابینه، وعده هایی سرخرمن محسوب می شود! .
اگر چه اصلاح طلبانی چون " احمد مازنی" در این زمینه هم با ادبیاتی آشنا این خلف وعده ها و بدقولی ها مخصوصا در حوزه زنان را به طرز شگفت آوری این گونه توجیه می کند: « آقای روحانی در انتخابات از زنان و دختران خیلی مایه گذاشت اما اکنون جرات انتخاب وزیر زن را ندارد و می‌دانیم که از کجا می‌ترسد و امیدواریم روزی این ترس و موهوم شکسته شود.» اما این لالایی ها در گوش زنانی که حال افکار فمینیستی شان دردسر بزرگی برای دولت شده است، خواب آور نیست!
جریانات خاصی از زنان که اکثر آنها را اصلاح طلبان و فعالان برابری حقوق زن و مرد، تشکیل می دهند با راه اندازی و هدایت جریاناتی تحت عنوان "سهم خواهی زنان از هیئت وزیران" مشخص‌ترین مطالبه زنان از ریاست دولت دوازدهم را داشتن وزیر زن می دانند که از جمله این افراد می توان به "فاطمه گوارایی" فعال مدافع حفوق زن و مرد اشاره کرد. وی در این خواسته آنقدر مُصِر است که هم از تاریخ اسلام مایه می گذارد و هم از حال کشورهای اروپایی: « در طول تاریخ حضرت خدیجه(س)، حضرت فاطمه (س) و حضرت زینب (س) از بزرگترین مبارزان سیاسی زمان خودشان بودند. امروزه در عصری هستیم که حتی صدراعظم آلمان، نخست‌وزیر انگلیس و کاندیدای ریاست‌جمهوری آمریکا نیز از جمله زنان هستند. این نشان می‌دهد که در عرصه مدیریتی زنان در سایر کشورها نیز اتفاق نظر وجود دارد.»
برای این دست زنان با افکار شناخته شده فمینیستی که تاریخ اسلام، دستورات اسلامی و حتی الگوهای اسلامی را هر کجا به نفع شان است، مصادره می کنند، باید گفت: آیا در تمام حقوق مربوط به زنان به اسلام و در تمام الگو برداری ها به این بانوان شاخص اسلامی اقتدا می کنید؟! آیا حضرت خدیجه و زهرا سلام الله علیهما حامی نبوت و تربیت کننده ائمه اطهار و پشتیبان و فعال در عرصه حمایت از پیامبر و ولایت بودند یا فرماندار و والی و رئیس لشکر و .. ؟ آیا امروز ما در حال مبارزه سیاسی و اجتماعی هستیم یا در حال تثبیت یا افزایش اقتدار ؟ و آیا این بانوان مکرمه صدر اسلام را فقط به عنوان فعال سیاسی قبول دارید یا در سبک زندگی نیز به آنها اقتدا می کنید؟
از خانم گوارایی که در کمال بی مسئولیتی و به دور از واقعیت با کم بینی و غرض ورزی نسبت به حضور مستمر و فعال زنان و نقش آنها در پیروزی و تثبیت و اقتدار نظام اسلامی می گوید « باید بپذیریم که مشارکت زنان نسبت به قبل از انقلاب کاهش یافته است. این در حالی است که ما پیش از انقلاب درباره مشارکت زنان در سطوح مختلف سیاسی و اجتماعی و اقتصادی در وضعیت بهتری قرار داشتیم.» باید پرسید آیا چشمان تان را به روی حقایق بسته اید یا شعور مخاطب خود را برای رسیدن به آمال و آرزوی تکیه زدن بر کرسی وزارت به باد تمسخر گرفته اید؟! آیا برای شما هدف وسیله را توجیه می کند؟! آیا برای شما حضور اجتماعی فقط بر کرسی وزارت تعریف شده است؟ آیا تمام توان و قدرت مدیریتی که از زنان نام می برید و برایش همایش ها و نشست ها و مصاحبات و مطالبه گری ها انجام می دهید در سهمی 30 درصدی خلاصه می شود؟
چیزی که مسیر این جریان را منحرف می کند همین سهم خواهی هاست ، سهم خواهی هایی که با شعارهای تبلیغاتی زنان را با هر گونه تحصیلات و پشوانه فکری و تجربی در انتخاباتی چون مجلس شورای اسلامی، ریاست جمهوری و شواری شهر به محل ثبت نام ها می کشاند همین کمیت برای جریان سازان مایه مباهات می شود!
سهم خواهی هایی که چشم ها را بر روی نقاط ضعف های حضور زنان در بخش های مدیریتی بسته است که مدیریت ضعیف خانم ابتکار در محیط زیست و بدتر از آن خانم مولاوردی در حوزه زنان از نمونه های بارز این ادعاست.
قطعا جای تعجب ندارد که با همین نگاه ها است که برای رفتن یا تغییر فضای کاری یکی از همین بانوان، کمپین حمایتی زده می شود و باز هم قشر زنان مخصوصا قشر خاکستری را وارد هیاهوی بازی های سیاسی می کنند.
در نگاهی دیگر بخش عظیمی از جامعه ایران نیز بر توان و قدرت مدیریتی زنان و تأثیر حضور آنها در صحنه های و عرصه های مختلف اذعان دارد اما به نحوی که نه خواستار سهم است و نه منکر موفقیت های قبلی و شاخص بالای حضور آنها در بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ...به هر حال ما معتقدیم که انقلاب اسلامی با رویکردی هم راستا با موازین شرعی و عرفی راه را برای حضور زنان در عرصه های مختلف علمی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی و.. در جایگاه های مختلف باز کرده است و این از کرامت زنان است که اسلام آنها را حتی در جهاتی برتر از مرد قرار داده است. زنی که انسان ساز است می تواند جامعه ساز باشد و مادری که مدیریت تربیتی خانواده را بر عهده دارد می تواند مدیریت های کلان اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و .. را در دست داشته باشد و زن عالمی که سکوهای علمی را درنوردیده است می تواند تکیه گاه محکمی برای مناصب مدیریتی نظام باشد اما نه از روی سهم خواهی که بر اصل شایسته سالاری.. و این است نقطه اختلاف فعالان حوزه زنان با دو دیدگاه ذکر شده .
انتهای پیام/ت
