خ

انتخابات یک امر سیاسی – اجتماعی است و زنان به عنوان نیمی از بدنه فعال جامعه چون مردان در حکومتی که بر پایه‌های دمکراسی بنا شده است، حق انتخاب و انتخاب شدن دارند؛ اما چیزی که در حوزه زنان شرکت در انتخابات و حضور در عرصه نمایندگی مجالس مختلف از جمله مجلس شورای اسلامی را مهم و ویژه می‌کند، بایدها و نبایدها، مطالبات و حقوقی است که زنان در تمام دنیا به عنوان قشری که در اعصار مختلف به انحای متفاوت، حقوقشان دیده نشده یا نقض شده است به دنبال آن هستند و ایران اسلامی نیز از این امر مستثنی نیست.

 هر چند که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی حوزه زنان با پیشرفت و تأثیرگذاری شگرفی بر جامعه رو به رو شد؛ اما هنوز این تأثیرگذاری و احقاق حق به اندازه  ظرفیت حکومت اسلامی در عرصه‌های مختلف حضور زنان در مسائل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و حتی روزشی، میسر نشده است.

البته در این یادداشت نویسنده قصد ندارد بر پایه حقوق، خواسته‌ها و مطالبات ناحق و سراب‌گونه افکار فمینیستی، صحبت کند و آنچه نوشته می‌شود؛ حقوقی است که نظام و سپس دولتمردان بر آن صحه گذاشته اما به اندازه کافی نتوانسته اند در احقاق آن تلاش‌های نتیجه‌بخشی انجام دهند.

اندیشه‌های اسلامی خود نظامی قانونمند در خصوص حقوق و مطالبات زنان دارد که اگر ما با توجه به آن‌ها سازماندهی شده و بدور از سیاست‌‌زدگی وارد عرصه احقاق حق بانوان شویم و دغدغه حل مطالبات و حتی رفع مشکلات و موانع پیش روی آنها را داشته باشیم به حتم تلاش‌های‌مان به ثمر خواهد نشست.

 اما اگر به جای پیمودن این راه درست و مطمئنه به کوره راه زده و آنچه خواسته قلبی زنان غربی و در معنای خاص کلمه افکار فمینیستی شکسته خورده آنهم در زادگاه خودش را در پیش بگیرم مطمئناً به جای نگاه به کلیت جامعه، اقلیتی خواهیم دید و خواسته‌هایی را خواهیم شنید و پیگیری حقوقی را خواهیم کرد که انتهای آن با برخورد به نظام مقدس اسلام و قوانین آن به بن بست خواهد رسید.

شبه حقوق‌ها و مطالباتی که با اصل نظام مقدس اسلام و دستورات مبین آن مغایرت فاحشی دارد از جمله؛ تک خوانی زنان، حضور زنان در مکان‌هایی که شأن آنها حفظ نمی‌شود؛ چون ورزشگاه‌ها، حق سفر خارج ار کشور برای  زنان، بدون اجازه همسر، ورود زنان به مشاغلی که نه تنها در شأنیت آنها نیست بلکه از ظرفیت‌ها و ظرافت‌های یک زن خارج است، جایگزینی تساوی جنسیتی به جای عدالت جنسیتی، تمرکز و اصرار بر حق سهیمه مدیریتی زنان به جای تفکر شایسته‌سالاری، جایگزینی نگاه جنسی به زن و مرد به جای نگاهی انسانی به زن و مرد و در نهایت از بین رفتن شأن مادری و همسری و تزلزل بینان خانواده ...

این موارد که ما از آن به عنوان حقوق سراب گونه‌‌ای یاد می‌کنیم که برخی از بانوان و متأسفانه باید گفت حتی برخی از مسئولین حوزه زنان چون معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری با تفکرات غربی و فمینیستی برای احقاق حق به دنبال آن هستند در صورتی جان می‌گیرد و رشد می‌کند که جایگاه حقوق زنان در جامعه با نوع شدیدی از سیاست‌زدگی روبه رو شده باشد و از ظرفیت زنان برای پیشبرد اهداف سیاسی آن هم بصورت شعارگونه استفاده شود و در این سوء استفاده از دختران جوان، رأی اولی‌ها و زنان شکسته خورد در ابعاد خانوادگی، شغلی و .. ؛ بیشترین بهره‌برداری را می‌کنند.  

این بهره برداری به حدی است که ، زنان به جای دنبال کردن حق حضور حداکثری به دنبال حضور سهمیه‌ای می‌روند تا به آنها مشابه افراد معلول، از کار افتاده و کسانی که در جامعه دیده نمی‌شوند، سهمیه‌ای داده شود.!  در اینجاست که ثبت نام 11 صدری برای تبلیغ کنندگان نگاه غربی به  حقوق زن، چنان مهم می‌شود که فراموش می‌کنند امام خمینی(ره) فرمودند: «در مملکت ما این طور شد که بانوان همدوش بلکه جلوتر از مردها از خانه ها بیرون آمدند.» و بعد از گذشت 37 سال هنوز زنان در خط مقدم میادین دفاع از انقلاب اسلامی و شرکت در صحنه‌های مختلف انتخابات هستند.

اما به راستی اگر ما زنان نسبت به دنیای زنان خود بیشترین آگاهی و بصیرت را داشته باشیم و به عنوان یک زن مسلمان با توجه به آموزه‌های دینی، شرایط اجتماعی، سیاسی و حتی اقتصادی جامعه خود پیش  برویم، به درستی می‌توانیم از حقوق کمتر دیده شده خودمان نه تنها دفاع که حتی آن را احیا کنیم.

حقوقی که به قطع یقین، حداقل توسط سه گروه بیشترین ضربه را خورده است؛ 1. گروهی که به طور کلی دغدغه حوزه  زنان را ندارند 2.گروهی که برای احقاق حق زنان تا اندازه تصویب و وضع یک قانون پیش می ‌وند و سپس نظارتی بر حسن اجرا و حتی چرایی عدم اجرای آن به بهانه‌های مختلف از جمله؛ فرهنگی و مادی ندارند 3. گروهی که مطلبات زنان را به بیراهه می‌کشانند و به دنبال بهره برداری شخصی و حزبی هستند.!

اما براستی حقوقی که اکثریت زنان ایران اسلامی به دنبال آن هستند و قطعا یک زن با ورود به بهارستان بهتر، دغدغه‌مندانه‌تر و تأثیرگذارتر می‌تواند، آن را پیگیری کند چیست؟

با یک نگاه فهرست‌وار می‌توان این موارد را گفت:

1. رسیدگی به قشر آسیب پذیر " زنان سرپرست خانوار" در حوزه‌های مختلف من جمله اشتغال، بیمه، مسکن، سلامت..
   
    
2. فراهم کردن شغل متناسب با تحصیلات و جایگاه یک زن در جامعه اسلامی
   
    
3. پیگیری قانون مرخصی زایمان برای عموم بانوان شاغل چه در دولت و چه در شرکت‌های خصوصی
   
    
4. پیگیری بیمه زنان خانه‌دار – که اگر زنان به این حد از امنیت در زندگی برسند که بعد از عمری خانه داری در میانسالی و پیری نیازمند کسی نیستند و بیمه از آنها حمایت می‌کند به قطع کمتر جویای کار بوده و از سلامت روانی بیشتری برخوردار خواهند شد.-
   
    
5. توجه به مسئله ورزش زنان به ویژه ورزش قهرمانی
   
    
6. پیگیری اجرا و رعایت قانون حجاب و عفاف که لازمه سلامت زنان و خانواده در جامعه است
   
    
7. رسیدگی قانونی به  شکایات زنان شاغل در ارتباط با به خطر افتادن امنیت شغلی بعد از استفاده از مرخص زایمان،کم‌تر شدن ساعات کاری زنان، میزان حقوق دریافتی زنان، حق دورکاری، حق‌ شیردهی و...
   
    
8. و در نهایت از آنجایی که معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری - در هر دولتی – سیاست‌های حوزه زنان و خانواده جمهوری اسلامی ایران را پایه ریزی، برنامه‌سازی و مسیردهی می کند؛ از زنان نماینده در مجلس  شورای اسلامی توقع می‌رود که بیشترین نگاه ویژه را به این بخش از دولت داشته باشند و با برقراری تعامل سازنده  با این معاونت بر عملکرد آنها نظارت ویژه داشته باشند؛ تا جایی که حتی بتوانند در انتخاب معاون زنان و خانواده ریاست جمهوری  به صورت غیرمستقیم و حتی مستقیم دخالت کرده و  فردی شایسته و کارآمد را معرفی کنند یا در صورت انتخاب فردی ناآگاه و مغرض به مسائل زنان؛ نسبت به آن موضع مشخصی و محکمی بگیرند، عملکرد او را به انحای مختلف در بهترین و سریع ترین زمان ممکن مورد بررسی قرار دهند تا به قولی با پیشگیری مجبور به طی کردن راه سخت درمان نباشند

در ادامه این مطلب به موضوع اهمیت رسیدگی و نظارت بر عملکرد معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری از سوی زنان مجلس شورای اسلامی خواهیم پرداخت.

ادامه دارد....

انتهای پیام/ غ