با ورود به کوچه ای در جنوب تهران، برای پیدا کردن خانه ای که مجلس عزاداری زنانه برپا کرده بود، زیاد معطل نمی شوم. پرچم مشکی که روی آن "یافاطمه"(س) نوشته شده راهنمای ما برای ورود به بیت الاحزان فاطمه زهرا(س) است، کتیبه ای با نقش خانه به آتش کشیده شده که روی آن " یا محسن بن علی بن ابی طالب" نوشته شده از گوشه دیوار اتاق آویزان است.

بانویی بالای مجلس روی مبل نشسته است، با صدایی که گرفتگی بغض را در خود به نمایش گذاشته جماعت بانوان را به روزهای بعد از رحلت رسول خدا(ص) برده است، آنجا که عمر بن خطاب درب منزل علی بن ابی طالب علیه السلام را برای ورود به خانه اش به آتش می کشد و با ضرب و زور وارد خانه شده و فاطمه سلام الله علیها را که فرزندی شش ماه در شکم دارد بین در و دیوار قرار می دهد.. او با ناله می خواند « کمی از غسل زیر پیرهن ماند، کمی از خون خشک بر بدن ماند، کفن را در بغل بگرفت و بو کرد، همان طفلی که آخر بی کفن ماند.»

بانوی مداح که صدایی محزون و دلنشین دارد به وصف لحظه ای می پردازد که حسنین علیهما السلام، خبر شهادت مادرشان را به پدر دادند و از ناله های علی علیه السلام در رحلت همسرش می گوید تا غسل دادن این بانو و آنچه از کبودی بر بدنش مشخص بود.، از قبر بی نشان فاطمه سلام الله علیها و از تنهایی زینب سلام الله می گوید و در نهایت گریزی به کربلا و شهادت لب تشنگان عاشورا می زند.

روضه خوان  از بدن نحیف و پهلوی شکسته و محسن سقط شده و صورت سیلی خورده و گریه های بیش از حد فاطمه سلام الله علیها در عزای پدر بزرگوارشان می گوید و می گوید و بانوان گریه می کنند و در این بین هر بندی از نوحه که جانسوزتر  است را تکرار می کند و در نهایت مجلس را نوحه ای از زبان علی بن ابی طالب علیه السلام که می گفت: نشد اونروز توو اون کوچه/برای تو سپر باشم/گرفتن محسنو از من/نشد بازم پدر باشم/یه حرفی توو دلم هست که/ در و دیوار میفهمه/چقد آتیش نامرده/چقد مسمار بی رحمه/چی میشد بچه مون محسن/یه لبخندی به ما می زد/گلم ای کاش می موندو/منو بابا صدا می زد..!! به پایان می رساند و بعد هم ذکر " یامحسن" برای طلب فرزند صالح از خدا!

بانوان با دلی شکسته و چشمانی به نم نشسته، با فاطمه زهرا (س) همدردی کرده و در عزای نخستین شهید بیت علی علیه السلام گریه می کردند..خوب که به مجلس توجه کردم این عزاداری از آغاز تا پایانش ذکر نام حضرت فاطمه سلام الله  است اما به اسم " محسن بن علی (ع)" برپا شده ! ذکر مظلومیت علی بن ابی طالب علیه السلام و بازخوانی جنایت فدک و بیعت گرفتن از علی(ع) است، همنوایی با کاروان کربلا و قیام عاشوراست اما به نام "محسن بن علی" (ع) برگزار شده است.

در دهه "محسنیه" هستیم. دهه ای که موافقان آن از 28 صفر تا 8 ربیع الاول را که بنابر گزارشات تاریخی حمله مزدوران عمر به خانه حضرت زهرا(س) به این نام می خوانند. اما برگزاری ایام محسنیه سابقه چندانی در تاریخ تشیع ندارد و در واقع بزرگداشت و برپایی مراسم عزاداری برای فرزندی به دنیا نیامده از علی علیه السلام و فاطمه زهرا سلام الله است که چندی بعد از رحلت رسول خدا(ص) در 28 صفر بر اثر صدماتی که بر مادرش وارد شد، سقط شده است.

از محسن بن علی نه مدفنی بر جای مانده است و نه تاریخ درستی برای سقط شدن؛ اما به قطع با توجه به نحوه سقط شدن این امامزاده باید او را نخستین شهید از اهل بیت علی علیه السلام دانست که این نه فقط اعتقاد و قول شیعه است که اسناد معتبری نیز در این زمینه در کتب اهل تسنن وجود دارد من جمله « إنّ عمر رفس فاطمة حتّى أسقطت بمحسن. »؛ « عمر به فاطمه لگد زد که سبب سقط محسن گردید» که اصل روایت در کتاب سیر اعلام النبلاء و میزان الإعتدال و لسان المیزان آمد ه است  سیر أعلام النبلاء ج 15 ص 578، میزان الإعتدال ج 1 ص 283، لسان المیزان ج 1 ص 268..

اما مخالفان بر این عقیده هستند که ایام محسنیه در منابع قدیمی شیعه وجود نداشته و با توجه به اینکه شیعیان بعد از دو ماه عزاداری در ربیع الاول دل هاشان به برکت میلاد حضرت محمد(ص)، آغاز امامت حضرت مهدی(عج) ..بهاری می شود نباید به استناد منابعی به قدمت 200 یا 300 ساله نخستین روزهای ماه ربیع الاول را که درکشور تقارنی نزدیک با هفته وحدت دارد، به عزاداری و فراهم کردن شرایطی برای سوء استفاده دشمن در جهت اختلاف افکنی بین شیعه و سنی، تبدیل کرد.

از این رو می توان گفت: اختلاف اصلی بین معتقدان به ایام محسنیه و کسانیکه برگزاری آن را با توجه به شرایط کنونی جهان اسلام لازم نمی دانند در اصل شهادت و بزگرای مراسم عزاداری نیست بلکه در غیرمرسوم بودن آن است و برچسب"بدعت" در دین به محسنیه زدن، غیرمنصفانه و اشتباهی فاحش است چرا که نه تنها اصل آن خللی در دین وارد نکرده است بلکه ذکر مصیبت، افزایش معرفت و توسل به اهل بیت علیه السلام را به دنبال دارد،  اما اگر آن را به گونه ای استناد به دین و یا متون دینی کنیم بدعتی است که پیامدهای ناگواری در پیش خواهد داشت.

حجت الاسلام مهدی مولوی دوست، کارشناس مسائل مذهبی در گفت وگو با خبرنگار طنین یاس در خصوص برگزاری ایام محسنیه با تأکید بر اینکه برگزاری این ایام را نمی توان بدعت در دین نامید، گفت: غیرمرسوم بودن و به نوعی تازگی داشتن این برگزاری این دهه در تاریخ شیعه محل اختلاف بین معتقدان به برگزاری ایام محسنیه و مخالفان آن است.

وی با استناد به فرمایش مقام معظم رهبری: « ایجاد اختلاف میان شیعه و سنی چه در سطح جهان اسلام و چه در داخل ایران، خط استراتژیک بیگانگان بوده است» خاطرنشان کرد: برگزاری این دست مراسمات عزاداری اگر چه به نفسه اکرام و توسل به ذیل عنایت معصومین (علیهم‌السلام) و فرزندان آن‌ها است اما در کنار این فرصت ها ، تهدیدی در راستای تضعیف وحدت بین شیعه و سنی و اختلاف اکنی بین آنها است که ابزار همیشگی دشمنان اسلام بوده است.

معاون تهذیب حوزه علمیه الامام القائم (ع) در ادامه افزود: امروزه شاهد دو موج اسلام گرایی و اسلام هراسی در اسلام در جوامع غربی و موج شبهه افکنی دینی در جوامع اسلامی هستیم و توجه به این امر در برگزاری مراسمات و بزرگداشت های دینی باید مورد توجه قرار گیرد.

این کارشناس مسائل مذهبی گفت: اینکه  فکر کنیم ادعای حقوق اهل بیت علیه السلام فقط با برگزاری مراسم عزاداری محقق می شود، اشتباهی است که در طول تاریخ باعث شده است مسلمانان بالاخص شیعه وظایف خود را به وقت انجام ندهد؛ مصداق این سخن را می توان در مقایسه تأثیرگذاری قیام عاشورا و قیام توابین دید که قیام توابین یک هزارم قیام حسین بن علی علیه السلام تأثیرگذار نبود.

مولوی دوست بیان کرد: در طول تاریخ جریان افراطی و افراطی گری و تفریط به اندازه جریان سکوت و بی تفاوتی به تشیع ضربه زده است، گفت: استقبال بیش از حد رسانه های غربی و زاویه دار از این مقوله و دامن زدن به آن تا حدی است که شهروندان غربی برای این طفل به دنیا نیامده شمع روشن می کنند! و این زنگ هشداری است که نباید اجازه داد تا از عشق به اهل بیت علیه السلام و عزاداری های مردم ، توسط مروجان اسلام انگلیسی سوء استفاده شود.

وی با بیان این مطلب که برگزاری ایام محسنیه با توجه به برگزاری خوب و شایسته ایام " فاطمیه" ضرورتی ندارد، گفت: در ایام محسنیه چون ایام فاطمیه ، ذاکرین و روضه خوانان به  ذکر مصائب و مناقب حضرت زهرا(س) می پردازند از این رو برگزاری علنی و جریان سازی برای آن نوعی تضعیف محرم و صفرو ایام فاطمیه است.  

معاون تهذیب حوزه علمیه الامام القائم (ع) خاطر نشان کرد: ایام فاطمیه اجل بر ایام محسنیه است چرا که در فاطمیه علاوه بر ذکر مصیبت و روضه خوانی و عزاداری، سبک زندگی فاطمی که آیینه تمام نمای سبک زندگی اسلامی است تبیین و تبلیغ می شود.

در ادامه باید از کسانی که نه تنها معتقد بلکه مصر برگزاری مراسم محسنیه هستند پرسید، ایا به راستی برگزاری چنین مراسمی که حتی یک صدم بزرگی عزاداری های محرم ، صفر و دهه فاطمیه را ندارد، آن هم برای طفلی که به دنیا نیامده! شیوه و سبک عرفی بین اهل بیت علیه السلام بوده است؟ حجت الاسلام مسائلی در این زمینه معتقد است: « ..برپایی مناسبت‌هایی همچون دهه محسنیه، خروج از قواعد عرفی برگرفته از اهل‌بیت علیهم‌السلام درباره عزاداری نیز می‌باشد. توضیح بیشتر این‌که در تعالیم شیعه و روایات اهل‌بیت- علیهم‌السلام- آمده است: «کُلُّ الْجَزَعِ‏ وَ الْبُکَاءِ مَکْرُوهٌ سِوَی الْجَزَعِ وَ الْبُکَاءِ عَلَی الْحُسَیْنِ، عَلَیْهِ السَّلَامُ؛ یعنی: همه عزاداری‌ها و گریستن‌ها ناپسند است مگر عزاداری و گریستن برای امام حسین، علیه‌السلام.» (شیخ طوسی، الأمالی، ص 162)

همچنین در کتابِ معروف و معتبر کامل الزیارات نیز آمده است که امام صادق- علیه‌السلام‏- می‌فرمودند: «إِنَّ الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ‏ مَکْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِی کُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَی الْحُسَیْنِ‏ بْنِ عَلِیٍ‏ علیه‌السلام فَإِنَّهُ فِیهِ مَأْجُورٌ. یعنی: برای بنده، عزاداری و گریستن در تمام امور مکروه و ناپسند است مگر گریستن و عزاداری کردن بر حسین‏ بن علیّ علیهماالسّلام، که شخص در این گریستن مأجور و مُثاب می‌باشد.» (ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ص100.)

همچنان ‌که در سیره عملی اهل بیت- علیهم‌السلام- نیز با وجود آن‌که ایشان به استمرارِ عزاداری در سوگِ عزیزان خویش نمی‌پرداختند، امّا در دهه اول محرم و ایام عاشورای هرسال، توصیه به ذکر یاد واقعه عاشورا می‌نمودند. با این حال بعدها، شیعیان به احترامِ دیگر ائمه بزرگوار علیهم‌السلام، سالروز شهادت آنها را نیز مورد تعظیم قرار داده‌اند و با برپایی مجالسی، ضمنِ بیان مناقب آن بزرگواران و مصائب وارده بر ایشان، به بزرگداشت مقام آن حضرات می‌پردازند، که بی‌تردید این موضوع امری پسندیده و مطلوب است و موجب تعظیمِ شعائر الهی و ترویجِ معارف اهل‌بیت خواهد شد.»

انتهای پیام/ غ