پیام انتخاب مجدد " زهرا آیت اللهی" به مولاوردی/افکار فمینیستی روی کاغذ هم شکست خورده است

سریال  85 روزه انتخاب رئیس جدید شورای فرهنگی اجتماعی زنان که توسط مولاوردی معاون زنان و خانواده ریاست جمهوری 27 شهریور ماه درست دقایقی بعد از انجام انتخابات و خارج شدن اسم "زهرا آیت اللهی" به عنوان رئیس جدید این شورا کلید خورد! و رئیس جمهور محترم با وتوی انتخابات آن را پرحاشیه و دنباله دار کرد!، بالاخره دیروز با برگزاری مجدد این انتخابات بدون تغییر نتیجه به پایان رسید.

تا بار دیگر به همگان اثبات شود که جرزنی در بازی های سیاسی و ادعای تقلب در بزنگاه های انتخاباتی ره به جایی نخواهد برد؛، هر چند که گزینه های روی میز تغییر کند و به جای بروجردی با 2 رأی؛ "پروین داداندیش" مسئول کمیته بانوان ستاد روحانی که سبقه ای چون مخالفت را کم شدن ساعات کاری بانوان دارد، جایگزین اصلی شود.

اینکه خانم داداندیش با برنامه هایی نظیر «اصلاح قوانین طلاق به نفع زنان، اصلاح اذن خروج از کشور، پیوستن به کنوانسیون‌های بین‌المللی در راستای برابری حقوق مردان و زنان، اعمال سیاست تبعیض مثبت به نفع زنان، حذف گشت‌های جوانان به منظور کاهش اضطراب مادران» باز از سبد آرا نتوانست با منتقدان این دست برنامه ریزی ها در حوزه زنان و فعالیت های فمینیستی، رأی کمتری به دست آورد، ابتدا به معاونت زنان وخانواده ریاست جمهوری و بعد هم ان جی او های فعال در حوزه زنان، گوشزد می کند که هنوز بدنه جامعه زنان ویژه تر بانوان فرهیخته و تفکر متعالی آنها در پی ایجاد خانواده ای مستحکم و حفظ شأن و اعتبار و جایگاه زن در جامعه از منظر اسلام و دیدگاه های بنیانگذار جمهوری اسلام و منویات مقام معظم رهبری می باشد.

 قبضه شدن معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری با صاحبان افکار فمینیستی اگر چه تا کنون تنور مطالبات به حق زنان جامعه را گرم نکرده و کاری از پیش نبرده است اما به قطع  قرار گرفتن کرسی ریاست شورای فرهنگی اجتماعی زنان در دستان طیف دولت راهکاری مؤثر بود تا خانم مولاوردی و همکارانش بتوانند تفکرات و فعالیت های خود را بدون سیاست گزاری و نظارت منتقدانه شورای فرهنگی اجتماعی زنان به گرودونه عملیاتی شدن، نزدیک تر ببینند و برای رسیدن به این خواسته از هیچ تلاشی اعم از ابطال انتخابات، دروغ زنی و زیرسؤال بردن چارت، اساس نامه و مدیر و قائم مقام این شورا.. فروگذاری نکردند.

اما در نتیجه ای معکوس در انتخابات دیروز "زهرا آیت اللهی" رییس گروه مطالعات زنان و خانواده پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی و "زهرا راستی" نماینده حوزه‌های علمیه قم در شورای فرهنگی زنان؛ هر کدام موفق به کسب 16 رای از حاضران در شورا شدند و  «پروین داداندیش» و «زهرا پیشگاهی فرد» هر کدام با کسب 8 رأی از گردونه انتخاب ریاست جدید شورای فرهنگی اجتماعی زنان خارج شدند و هر چه بعضی ها رشته بودند پنبه شد!. 

 به این ترتیب پیش بینی می شود که خانم "زهرا آیت اللهی" رئیس گروه مطالعات زنان و خانواده پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی که در انتخابات وتو شده ریاست جمهور توسط اعضای شورا انتخاب شده بود  از سوی دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی به ریاست این شورای مهم انتخاب و معرفی شود.    

انتهای پیام/ غ

با ورود به کوچه ای در جنوب تهران، برای پیدا کردن خانه ای که مجلس عزاداری زنانه برپا کرده بود، زیاد معطل نمی شوم. پرچم مشکی که روی آن "یافاطمه"(س) نوشته شده راهنمای ما برای ورود به بیت الاحزان فاطمه زهرا(س) است، کتیبه ای با نقش خانه به آتش کشیده شده که روی آن " یا محسن بن علی بن ابی طالب" نوشته شده از گوشه دیوار اتاق آویزان است.

بانویی بالای مجلس روی مبل نشسته است، با صدایی که گرفتگی بغض را در خود به نمایش گذاشته جماعت بانوان را به روزهای بعد از رحلت رسول خدا(ص) برده است، آنجا که عمر بن خطاب درب منزل علی بن ابی طالب علیه السلام را برای ورود به خانه اش به آتش می کشد و با ضرب و زور وارد خانه شده و فاطمه سلام الله علیها را که فرزندی شش ماه در شکم دارد بین در و دیوار قرار می دهد.. او با ناله می خواند « کمی از غسل زیر پیرهن ماند، کمی از خون خشک بر بدن ماند، کفن را در بغل بگرفت و بو کرد، همان طفلی که آخر بی کفن ماند.»

بانوی مداح که صدایی محزون و دلنشین دارد به وصف لحظه ای می پردازد که حسنین علیهما السلام، خبر شهادت مادرشان را به پدر دادند و از ناله های علی علیه السلام در رحلت همسرش می گوید تا غسل دادن این بانو و آنچه از کبودی بر بدنش مشخص بود.، از قبر بی نشان فاطمه سلام الله علیها و از تنهایی زینب سلام الله می گوید و در نهایت گریزی به کربلا و شهادت لب تشنگان عاشورا می زند.

روضه خوان  از بدن نحیف و پهلوی شکسته و محسن سقط شده و صورت سیلی خورده و گریه های بیش از حد فاطمه سلام الله علیها در عزای پدر بزرگوارشان می گوید و می گوید و بانوان گریه می کنند و در این بین هر بندی از نوحه که جانسوزتر  است را تکرار می کند و در نهایت مجلس را نوحه ای از زبان علی بن ابی طالب علیه السلام که می گفت: نشد اونروز توو اون کوچه/برای تو سپر باشم/گرفتن محسنو از من/نشد بازم پدر باشم/یه حرفی توو دلم هست که/ در و دیوار میفهمه/چقد آتیش نامرده/چقد مسمار بی رحمه/چی میشد بچه مون محسن/یه لبخندی به ما می زد/گلم ای کاش می موندو/منو بابا صدا می زد..!! به پایان می رساند و بعد هم ذکر " یامحسن" برای طلب فرزند صالح از خدا!

بانوان با دلی شکسته و چشمانی به نم نشسته، با فاطمه زهرا (س) همدردی کرده و در عزای نخستین شهید بیت علی علیه السلام گریه می کردند..خوب که به مجلس توجه کردم این عزاداری از آغاز تا پایانش ذکر نام حضرت فاطمه سلام الله  است اما به اسم " محسن بن علی (ع)" برپا شده ! ذکر مظلومیت علی بن ابی طالب علیه السلام و بازخوانی جنایت فدک و بیعت گرفتن از علی(ع) است، همنوایی با کاروان کربلا و قیام عاشوراست اما به نام "محسن بن علی" (ع) برگزار شده است.

در دهه "محسنیه" هستیم. دهه ای که موافقان آن از 28 صفر تا 8 ربیع الاول را که بنابر گزارشات تاریخی حمله مزدوران عمر به خانه حضرت زهرا(س) به این نام می خوانند. اما برگزاری ایام محسنیه سابقه چندانی در تاریخ تشیع ندارد و در واقع بزرگداشت و برپایی مراسم عزاداری برای فرزندی به دنیا نیامده از علی علیه السلام و فاطمه زهرا سلام الله است که چندی بعد از رحلت رسول خدا(ص) در 28 صفر بر اثر صدماتی که بر مادرش وارد شد، سقط شده است.

از محسن بن علی نه مدفنی بر جای مانده است و نه تاریخ درستی برای سقط شدن؛ اما به قطع با توجه به نحوه سقط شدن این امامزاده باید او را نخستین شهید از اهل بیت علی علیه السلام دانست که این نه فقط اعتقاد و قول شیعه است که اسناد معتبری نیز در این زمینه در کتب اهل تسنن وجود دارد من جمله « إنّ عمر رفس فاطمة حتّى أسقطت بمحسن. »؛ « عمر به فاطمه لگد زد که سبب سقط محسن گردید» که اصل روایت در کتاب سیر اعلام النبلاء و میزان الإعتدال و لسان المیزان آمد ه است  سیر أعلام النبلاء ج 15 ص 578، میزان الإعتدال ج 1 ص 283، لسان المیزان ج 1 ص 268..

اما مخالفان بر این عقیده هستند که ایام محسنیه در منابع قدیمی شیعه وجود نداشته و با توجه به اینکه شیعیان بعد از دو ماه عزاداری در ربیع الاول دل هاشان به برکت میلاد حضرت محمد(ص)، آغاز امامت حضرت مهدی(عج) ..بهاری می شود نباید به استناد منابعی به قدمت 200 یا 300 ساله نخستین روزهای ماه ربیع الاول را که درکشور تقارنی نزدیک با هفته وحدت دارد، به عزاداری و فراهم کردن شرایطی برای سوء استفاده دشمن در جهت اختلاف افکنی بین شیعه و سنی، تبدیل کرد.

از این رو می توان گفت: اختلاف اصلی بین معتقدان به ایام محسنیه و کسانیکه برگزاری آن را با توجه به شرایط کنونی جهان اسلام لازم نمی دانند در اصل شهادت و بزگرای مراسم عزاداری نیست بلکه در غیرمرسوم بودن آن است و برچسب"بدعت" در دین به محسنیه زدن، غیرمنصفانه و اشتباهی فاحش است چرا که نه تنها اصل آن خللی در دین وارد نکرده است بلکه ذکر مصیبت، افزایش معرفت و توسل به اهل بیت علیه السلام را به دنبال دارد،  اما اگر آن را به گونه ای استناد به دین و یا متون دینی کنیم بدعتی است که پیامدهای ناگواری در پیش خواهد داشت.

حجت الاسلام مهدی مولوی دوست، کارشناس مسائل مذهبی در گفت وگو با خبرنگار طنین یاس در خصوص برگزاری ایام محسنیه با تأکید بر اینکه برگزاری این ایام را نمی توان بدعت در دین نامید، گفت: غیرمرسوم بودن و به نوعی تازگی داشتن این برگزاری این دهه در تاریخ شیعه محل اختلاف بین معتقدان به برگزاری ایام محسنیه و مخالفان آن است.

وی با استناد به فرمایش مقام معظم رهبری: « ایجاد اختلاف میان شیعه و سنی چه در سطح جهان اسلام و چه در داخل ایران، خط استراتژیک بیگانگان بوده است» خاطرنشان کرد: برگزاری این دست مراسمات عزاداری اگر چه به نفسه اکرام و توسل به ذیل عنایت معصومین (علیهم‌السلام) و فرزندان آن‌ها است اما در کنار این فرصت ها ، تهدیدی در راستای تضعیف وحدت بین شیعه و سنی و اختلاف اکنی بین آنها است که ابزار همیشگی دشمنان اسلام بوده است.

معاون تهذیب حوزه علمیه الامام القائم (ع) در ادامه افزود: امروزه شاهد دو موج اسلام گرایی و اسلام هراسی در اسلام در جوامع غربی و موج شبهه افکنی دینی در جوامع اسلامی هستیم و توجه به این امر در برگزاری مراسمات و بزرگداشت های دینی باید مورد توجه قرار گیرد.

این کارشناس مسائل مذهبی گفت: اینکه  فکر کنیم ادعای حقوق اهل بیت علیه السلام فقط با برگزاری مراسم عزاداری محقق می شود، اشتباهی است که در طول تاریخ باعث شده است مسلمانان بالاخص شیعه وظایف خود را به وقت انجام ندهد؛ مصداق این سخن را می توان در مقایسه تأثیرگذاری قیام عاشورا و قیام توابین دید که قیام توابین یک هزارم قیام حسین بن علی علیه السلام تأثیرگذار نبود.

مولوی دوست بیان کرد: در طول تاریخ جریان افراطی و افراطی گری و تفریط به اندازه جریان سکوت و بی تفاوتی به تشیع ضربه زده است، گفت: استقبال بیش از حد رسانه های غربی و زاویه دار از این مقوله و دامن زدن به آن تا حدی است که شهروندان غربی برای این طفل به دنیا نیامده شمع روشن می کنند! و این زنگ هشداری است که نباید اجازه داد تا از عشق به اهل بیت علیه السلام و عزاداری های مردم ، توسط مروجان اسلام انگلیسی سوء استفاده شود.

وی با بیان این مطلب که برگزاری ایام محسنیه با توجه به برگزاری خوب و شایسته ایام " فاطمیه" ضرورتی ندارد، گفت: در ایام محسنیه چون ایام فاطمیه ، ذاکرین و روضه خوانان به  ذکر مصائب و مناقب حضرت زهرا(س) می پردازند از این رو برگزاری علنی و جریان سازی برای آن نوعی تضعیف محرم و صفرو ایام فاطمیه است.  

معاون تهذیب حوزه علمیه الامام القائم (ع) خاطر نشان کرد: ایام فاطمیه اجل بر ایام محسنیه است چرا که در فاطمیه علاوه بر ذکر مصیبت و روضه خوانی و عزاداری، سبک زندگی فاطمی که آیینه تمام نمای سبک زندگی اسلامی است تبیین و تبلیغ می شود.

در ادامه باید از کسانی که نه تنها معتقد بلکه مصر برگزاری مراسم محسنیه هستند پرسید، ایا به راستی برگزاری چنین مراسمی که حتی یک صدم بزرگی عزاداری های محرم ، صفر و دهه فاطمیه را ندارد، آن هم برای طفلی که به دنیا نیامده! شیوه و سبک عرفی بین اهل بیت علیه السلام بوده است؟ حجت الاسلام مسائلی در این زمینه معتقد است: « ..برپایی مناسبت‌هایی همچون دهه محسنیه، خروج از قواعد عرفی برگرفته از اهل‌بیت علیهم‌السلام درباره عزاداری نیز می‌باشد. توضیح بیشتر این‌که در تعالیم شیعه و روایات اهل‌بیت- علیهم‌السلام- آمده است: «کُلُّ الْجَزَعِ‏ وَ الْبُکَاءِ مَکْرُوهٌ سِوَی الْجَزَعِ وَ الْبُکَاءِ عَلَی الْحُسَیْنِ، عَلَیْهِ السَّلَامُ؛ یعنی: همه عزاداری‌ها و گریستن‌ها ناپسند است مگر عزاداری و گریستن برای امام حسین، علیه‌السلام.» (شیخ طوسی، الأمالی، ص 162)

همچنین در کتابِ معروف و معتبر کامل الزیارات نیز آمده است که امام صادق- علیه‌السلام‏- می‌فرمودند: «إِنَّ الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ‏ مَکْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِی کُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَی الْحُسَیْنِ‏ بْنِ عَلِیٍ‏ علیه‌السلام فَإِنَّهُ فِیهِ مَأْجُورٌ. یعنی: برای بنده، عزاداری و گریستن در تمام امور مکروه و ناپسند است مگر گریستن و عزاداری کردن بر حسین‏ بن علیّ علیهماالسّلام، که شخص در این گریستن مأجور و مُثاب می‌باشد.» (ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ص100.)

همچنان ‌که در سیره عملی اهل بیت- علیهم‌السلام- نیز با وجود آن‌که ایشان به استمرارِ عزاداری در سوگِ عزیزان خویش نمی‌پرداختند، امّا در دهه اول محرم و ایام عاشورای هرسال، توصیه به ذکر یاد واقعه عاشورا می‌نمودند. با این حال بعدها، شیعیان به احترامِ دیگر ائمه بزرگوار علیهم‌السلام، سالروز شهادت آنها را نیز مورد تعظیم قرار داده‌اند و با برپایی مجالسی، ضمنِ بیان مناقب آن بزرگواران و مصائب وارده بر ایشان، به بزرگداشت مقام آن حضرات می‌پردازند، که بی‌تردید این موضوع امری پسندیده و مطلوب است و موجب تعظیمِ شعائر الهی و ترویجِ معارف اهل‌بیت خواهد شد.»

انتهای پیام/ غ

معلولان برای ازدواج نیاز به "دلسوزی" و " تَرّحم" ندارند/ خانواده هایی که فرزندان خود را از ازدواج نهی می کنند!

ازدواج، متغییری که افزایش یا کاهش آن نسبت به کُنش های مختلفی از جمله اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و حتی سلامت روحی و جسمی افراد، وابستگی زیاد داشته و واکنش های قابل توجهی از خود نشان می دهد.

بیش از دو دهه است که ازدواج نقل مجالس خانواده های ایرانی با هر نوع وضعیت فرهنگی، تحصیلاتی و حتی مادی، شده است و بیشتر افراد به دنبال پاسخی مناسب برای این سؤال هستند؛ « سن مناسب برای تشکیل خانواده و ملاک های انتخاب همسر چیست؟» تا در این روزها آنها را به "مد تلخ" طلاق نزدیک نکند.

مبرهن است؛ هر آن قدر که ازدواج زودهنگام می تواند آسیب زا باشد، ازدواج دیرهنگام نیز خالی از خلل و اشکال نخواهد بود. متشرعین سن ازدواج را به شرط رسیدین به حد رشد  بر اساس آموزه های اسلامی 15 سالگی برای دختران و 18 سالگی برای پسران قرار داده اند اما با توجه به عرف جامعه و توجه خانواده ها به مسائل تحصیلی و بلوغ فکری و استقلال مالی فرزندانشان، این سنین در جامعه ایرانی برای دختر خانم ها به 20 سال و برای پسران به 24 سال ارتقاء یافته است.

 بیش از دو دهه است که مسائل مختلفی که برخی آن را ناشی از " انقلاب تحصیلی دختران" که منجر سیر صعودی توقعات آنان شده و بعضی آن را ناشی از " جنگ هشت ساله تحمیلی" که منجر به مهاجرت های زیاد پسران و خسارات جانی آنان شده و عده ای هم آن را ناشی از " تحریم های اقتصادی" و پیامدها و مشکلات ناشی از آن شده است؛ می دانند، باعث بالارفتن سن ازدواج در بین افراد جامعه اعم از دختر و پسر شده است.

بالارفتن سن ازدواج از هر منظری که به آن نگاه کنیم، پدیده ای ناخوشایند است، اگر چه در ابتدای امر به صورت یک تفاخر یا جبهه گیری در برابر تشکیل خانواده خود را نشان می دهد اما در گذر زمان باعث ایجاد مشکلات خانوادگی، فردی، اجتماعی، روحی و روانی خواهد شد.

میتراخسروبیک کارشناس مسائل فرهنگی و اجتماعی در گفت وگو با خبرنگار طنین یاس با اشاره به مطلب فوق افزود: ازدواج، منحصراً جدی ترین تعهدی است که نباید به آن آسان نگاه کرد و باید در شرایطی به آن نگاه خریدارانه داشته باشیم که از منظر روانی، مالی و شخصیتی به شناخت، ثبات و امنیت رسیده باشیم.

وی در ادامه با بیان این مطلب که ازدواج، «دیر هنگام» و «زود هنگام» مشکل‌آفرین خواهد بود و در حقیقت ازدواج باید «به‌هنگام» باشد، افزود: برخلاف نظریه "فروید" که عامل سعادت فرد، خانواده و جامعه را « غریزه جنسی» می داند، باید گفت: ازدواج به هنگام، بخش مهمی از خلاء های عاطفی را پُر کرده از افسردگی، ناامیدی، اضطراب، خشونت .. جلوگیری می کند.

این کارشناس مسائل اجتماعی بیان کرد: آنچه امروزه به عنوان پدیده های نامبارک اجتماعی در غالب تهاجم و نفوذ فرهنگی از آن یاد می شود و باعث دغدغه های زیادی برای مسئولان و خانواده ها شده است از جمله « افزایش روسپیگری، پایین آمدن سن اعتیاد، افزایش آمار بانوان معتاد، افزایش مبتلایان به ایدز و هپاتیت، همباشی ها، قبح شکنی روابط ازاد و خارج عرف زنان و مردان متأهل و ... » از پیامدهای تأخیر در ازدواج و تبدیل شدن آن به یک فرهنگ اجباری در جامعه است.

خسروبیک « توسعه بی بندوباری» را یکی از مهم ترین دلایل عدم رسیدن به کمال در انسان ها برشمرد و گفت: لاجرم از جامعه ای که بخشی از افراد آن دچار انحطاط رفتاری ، اخلاقی و .. شده است، نمی توان رسیدن به کمال مطلوب را در ابعاد مختلف فردی و اجتماعی انتظار داشت.

وی با اشاره به آیه 21 سوره الروم: « وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ.» افزود: برای پاسخ دادن به این سؤال که سن به هنگام ازدواج، چه سنی است؟ باید گفت: علاوه بر رسیدن به حد رشد که لازمه تشکیل خانواده است اما کافی نیست؛ مسائلی از جمله بلوغ فکری و عقلی، رسیدن به مرحله ای که فرد بتواند صمیمیت عاطفی و جنسی را در یک رابطه متعهدانه برقرار کند، ضروری است.

قطع به یقین با توجه به اینکه زنان زودتر به سن بلوغ فکری، عقلی، جسمی و عاطفی می رسند در این پروسه دختران در سنین پایین تری به ابعاد مختلف " حد رشد " می رسند.

اما آنچه در زمنیه ازدواج و تأخیر در آن در جامعه مغفول مانده است، بحث نگاه به ازدواج " معلولان" است، به نظر می رسد این قشر نه تنها در بخش هایی نظیر اشتغال، خدمات .. نادیده گرفته می شوند بلکه در بحث ازدواج نیز کسی به فکر آنها نبوده و نیست ..

اگر بپذیریم که ازدواج فقط مخصوص افراد سالم و توانا نیست و افراد معلول هم در برهه ای از زندگی نیاز به همدم و همراهی برای زندگی مشترک خود دارند نباید به فکر ازدواج معلولان بود؟ برخی از آمارها از درصد پایین  ازدواج در بین بانوان معلول خبر می دهد به نحوی که ازدواج بانوان نابینا صفر درصد گفته شده است. اینکه تا به امروز نه تنها از تعداد زنان معلول که از تعداد کل معلولان کشور آمار دقیقی در دست نیست و آمارهایی که وجود دارد نسبی و مربوط به معلولان تحت پوشش بهزیستی است خود یکی دیگر از کوتاهی های جامعه و مسئولان نسبت به معولان است.!

زهرا نمازی مددکار اجتماعی در گفت وگو با خبرنگار طنین یاس با بیان این مطلب که نباید به  معلول شبیه به یک مجرم نگاه و در دادگاه ذهنی خود او را از بسیاری مواهب و موقعیت های زندگی محروم کنیم، گفت: ازدواج یکی از مواردی است که معلولان در جامعه ما بر اساس نگاه تحقیر کننده ای که می گوید: « مرد معلول نه یک تکیه گاه بلکه نیازمند تکیه گاه است» و « زن معلول نه مدیر خانه بلکه نیازمند مدیریت شده است» از آن محروم شده اند.

وی در ادامه با اشاره به اینکه حتی برخی از خانواده های معلولین، خود نگاه سردی به فرزندانشان دارندو شرایط ازدواج را برای آنها مهیا نمی کنند، گفت: به نظر می رسد مادر یک دختر معلول به خود و دخترش قبولانده است « ازدواج فقط برای دختران سالم ممکن بوده و معلولیت دختر نقطه سیاه زندگی اوست و باید به این تقدیر تن داد!.»

این مددکار اجتماعی با بیان اینکه در زمینه ازدواج معلولان جمسی – حرکتی را باید از معلولان ذهنی، متفاوت نگاه کرد گفت: فردی که نابیناست یا ناشنوا یا روی ولیچر نشسته است اگر چه برخی از توانمندی ها را ندارد اما این موارد باعث نمی شود او متهم به از دست دادن تمام توانمندی هایش کرد!

نمازی تصریح کرد: معلولان می توانند مثل تمام افراد جامعه با مهیا کردن ملزومات زندگی از جمله  شغل، مسکن .... در کنار کسی که بخشی از ناتوانی او را پوشش دهد زندگی خوب و موفقی داشته باشد اما ازدواج مرد معلول با زن معلول نه تنها این ناتوانی را پوشش نمی دهد بلکه مشکلات را نیز افزایش خواهد داد.

وی گفت: ازدواج معلولان منظر های عاطفی و تشکیل خانواده درست شبیه یک فرد سالم است ، این را می گویم چون برخی از افراد با توجه به مسائلی نظیر « نذر کردن، دلسوزی، ثواب اخروی یا حتی خودکمتر بینی ..» به دنبال ازدواج با معلولان هستند.!

این مددکار اجتماعی در ادامه افزود: اگر شرایط فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی جامعه بحث ازدواج را برای افراد سالم سخت کرده است برای یک معلول با شرایط خاص فیزیکی و مشکلات عدیده ای که از این بابت دارد سخت تر و حتی برای بانوان گاهی غیرممکن می شود.!

وی با اشاره به اینکه ازدواج درست و به هنگام در معلولان آنها را به سمت خودباوری بیشتر و آرامش حداکثری سوق می دهد، اظهارداشت: اما برای این که یک معلول بتواند ازدواج خوب و زندگی محکمی داشته باشد اشتغال و داشتن سرپناه مهم ترین ملزومات است.
آنچه که از نظر کارشناسان مهم است، رفع موانع معماری در محیط های شغلی در زندگی معلولان است که باید به حداقل برسد، زندگی در محیط ها مناسب سازی نشده و موانع معماری، مشکلات معلولان را بیش از اندازه خواهد کرد و آرامش را از خانواده ها سلب می کند.

اگر مشکلات توانبخشی معلولان، تهیه مسکن معلولان، رفع موانع معماری و اشتغال معلولان برطرف و یا به حداقل های موجود برسد، قطعاً معلولین با آرامش خاطر بیشتری تن به ازدواج خواهند داد. اگر چه به نظر می رسد برای درک درست از بانوان معلول و توانمندی های آنان باید در جامعه فرهنگ سازی صورت گیرد چرا که براساس گفته رئیس انجمن ندای معلولان؛ علت اصلی مشکلات زنان معلول و خصوصا ازدواج این افراد رادر مشکلات فرهنگی جامعه و نگاه اشتباه عموم جامعه نسبت به معلولیت دانست و خاطر نشان ساخت: ازدواج میان افراد سالم و معلول معمولا ازدواج‌های موفقی هستند، اما ازدواج افراد معلول با یکدیگر مشکلات زیادی در پی دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.

انتهای پیام/ غ

قانون شکنی های علنی معاون حقوقدان رئیس جمهور/ مولاوردی در پس تحمیل رئیس جدید بر شورای فرهنگی اجتماعی زنان به دنبال چیست؟